Last part of Java

Hallo vrienden, familie en overige aanhang,

Wat leuk dat je weer de tijd neemt om mijn/ons blog te lezen, ik voel mij vereerd.
Mocht het al niet duidelijk zijn geworden. Een blog bijhouden is toch moeilijker dan het lijkt. En dan bedoel ik niet dat we niks te berichten hebben, zeker niet, maar de wil, kracht en aandacht ontbreekt regelmatig om mij voor een paar uur onsociaal achter mijn mobiel te verschuilen. Ik schud deze teksten ook niet zomaar even uit mijn mouw, er gaat redelijk wat tijd moeite en duimkramp aan voorbij.
Toch heb ik weer wat tijd gevonden om jullie op de hoogte te gaan brengen van onze laatste paar weken.

We zitten op dit moment in Kuta, Bali waar we aan het wachten zijn op het vliegtuig naar Hanoi, Vietnam. Ik hoor je hersenen kraken en zie je wenkbrauwen fronsen, he wat, jullie waren toch op weg naar Yogjakarta in Indonesië? Je hebt helemaal gelijk! Dat was alleen alweer vijf weken geleden en sindsdien hebben we heel Indonesië gezien. Er is genoeg om te vertellen! Dus ga er even goed voor zitten stel ik voor. Kort gezegd zijn de kernwoorden van de afgelopen weken tempels, vulkanen, strand, zon en feest geweest.

Lets begin!!!

YOGJAKARTA
Die treinreis waar ik mijn afgelopen verslag over berichtte, was voorspoedig gegaan. De omgeving was prachtig en zeer divers. Koers je het ene moment door sloppenwijken dan knipper je met je ogen en zit je midden in de jungle. Verder zie je natuurlijk de typische rijstvelden maar ook een gigantisch voetbal stadion in the middle of no were.
Gelukkig stopte de trein om het uur om de benen te strekken en een peukje te roken. (Ja sorry mensen, ik rook nog steeds) We kregen iedere keer mooi een fluitje te horen als de trein weer ging vertrekken, op een keer na dan. Daar staan we dan naast de trein te genieten van het uitzicht, besluit dat ding ineens aan te rijden! Gelukkig konden we na een sprintje de trein nog inspringen. Echt weer iets voor ons dit...

Aangekomen in Yogjakarta zaten we in het EDU hostel met maar liefst 350 bedden, gelukkig verspreid over meerdere kamers. De volgende dag zijn we, zoals we eigenlijk in iedere stad doen, de stad gaan bekijken. Met een groepje Duitsers en een Nederlandse begonnen we bij de Bird Market. De toegang is gratis maar het is de leukste zoo die er bestaat. Naast leguanen, gigantische slangen, in elke kleur van de regenboog geverfde kuikens, vliegende eekhoorns, egels, uilen, vleermuizen en duizenden vissen waren er ook daadwerkelijk nog wat vogels te bewonderen. En dan hebben we het niet over de huismus en duif zoals we die allemaal wel kennen, prachtig!
Vervolgens vertrokken naar het Kraton waar sultan nogwat woont. Helaas was het paleis zelf gesloten, we waren natuurlijk weer eens te laat. Helaas is dit iets wat mij al wel vaker is overkomen. Dit zal voor vele van jullie geen verrassing zijn want Mark vind het immers al lastig zat om te onthouden wanneer de stad in Eindhoven open is, en dat zijn tenminste wel vaste openingsuren...
Het mocht de pret echter niet drukken want het Waterpalace en Maliboro street waren gelukkig nog wel open. Diezelfde avond redelijk vroeg gaan slapen om daarna om twee uur s'ochtends op te staan om naar de Borobodur te gaan. Met de scooter welteverstaan! Onze Engelse reisgenoot, die nog nooit op een scooter had gereden, scheet zeven kleuren stront maar voor mij was het een geweldige trip. De eerste paar kilometers zijn even opletten en nerveus maar daarna pas je je moeiteloos aan aan de rest. Rechts of links inhalen, zo hard of zacht als je kan, alleen of met z'n vijven op de scooter, zandwegen of asfalt met strategisch geplaatste gaten en door rood of groen licht rijden werkelijk waar alles kan in Indonesië en niets is te gek.

Aangekomen bij het sunrise point van de Borobodur had je een prachtig uitzicht van de valei. Het wachten op de sunrise was daardoor ook geen probleem waren het niet dat onze sunrise verkloot werd door een wolk die vond dat hij ineens voor de zon mocht gaan hangen, precies op het moment dat deze achter de berg tevoorschijn kwam. Deels teleurstellend maar de algehele ervaring meer dan waard. De Borobodur was indrukwekkend om te bezichtigen maar één grote Nederlandse enclave tijdens ons bezoek. Na vier weken amper Nederlanders te hebben gezien was dat ook wel aardig maar ik kreeg het gevoel alsof ik weer op een camping in Frankrijk was neergestreken waar 99% Nederlands is.

Die namiddag zijn we met de scooter de andere kant op gereden om te Prambanan te zien. Waar de Borobodur de grootste Boedistische tempel is van Indonesië, zo is de Prambanan dit voor het Hindoeïsme. De Prambanan was voor mij indrukwekkender om te bewonderen, deels omdat we hier rondliepen toen alle andere toeristen al vertrokken waren. Hoe we dat voor elkaar kregen? Nou heel simpel hoor, gewoon weer eens te laat aankomen! Waar heb ik dit toch eerder meegemaakt... Achja het scheelde dat we al een kaartje hadden en een lieftallige blonde dame ons vergezelde waar geen Indonees nee tegen kan zeggen. De sunset hadden we helaas ook net gemist maar we waren wel op tijd om de rode gloed waar te mogen nemen wat het hele aanzicht van de Prambanan een ontzagwekkend gevoel gaf.

BROMO
De volgende dag heerlijk uitgeslapen en verder de reis gaan plannen. Bjorn en ik hadden meerdere opties waar we het eigenlijk niet over eens konden worden. Waar Bjorn het liefst de Bromo vulkaan wilde bezoeken om daarna door te reizen naar Bali, wilde ik graag ook nog de Ijen vulkaan bezichtigen. Een rondvraag langs andere hostel bewoners hielp ons om een beslissing te maken. Bjorn vertrok vanuit Yogjakarta met een Nederlander op een complete tour naar Bali die hem langs de Bromo zou nemen. Ik ben op mijn beurt met een groep Canadezen en onze Engelse vriend ook nog naar de Ijen vulkaan geweest.
Waar Bjorn een verzorgde reis had geboekt, besloten wij alles los te regelen en te boeken. Reden hiervoor was om wat meer in eigen hand te houden en vrij te blijven om te doen en laten wat we wilden.

Aangekomen om twaalf uur snachts in Cemoro Lawang, het dorpje dicht bij de Bromo vulkaan, kregen we te horen dat iedere andere toerist met een Jeep eerst naar een Sunrise point werd gebracht en vervolgens bij Bromo zelf werd afgezet. Dit kostte echter wel wat waardoor wij besloten om iets anders te bedenken. Deels ook door de rebelse gedachte dat wij wel iets beters konden verzinnen dan lui in een Jeep te stappen. Dit plan omhelsde het huren van een paard en dit dier ons naar de vulkaan te laten brengen.
Het idee was geweldig, de uitvoering iets minder. We stonden om drie uur sochtens op om naar de paardenverhuur te lopen, kregen we dat bedrijfje niet gevonden! Dan toch maar te voet dachten we, niet stilgestaan bij het feit dat om 3 uur snachts in een zee van zwart zand geen hand voor ogen te zien is. Na een uur lopen zonder eigenlijk te weten waar de sunrise point was besloten we dan ook maar om een gids te huren die ons naar de vulkaan zelf bracht. Het opkomen van de zon gaf een magisch gevoel en deed mij de zwavelgassen die stinken naar rotte eieren direct vergeten. Mijn kotsende medereiziger had daar helaas iets meer problemen mee. Toch was iedereen van onze groep zeer tevreden met de trip en wederom een ervaring rijker.

IJEN
Vanuit Cemoro Lawang zijn we in een vijf uur durende trip naar de andere vulkaan gebracht. De reden waarom ik zo graag naar Ijen wilde is omdat je hier ook daadwerkelijk kan afdalen in de krater en hier een zwavelmijn mijn kan bekijken.

Aangekomen in het dorpje aan de voet van Ijen kwam ik voor het eerst echt in aanraking met een typisch Indonesische gemeenschap. Het pleintje werd gekenmerkt door een kleine moskee met daaromheen de wat modernere huizen, alhoewel modern, ze waren van steen. Iets verder de berg af begonnen de huizen van bamboe en modder/vee stront. Al vanaf het begin toen we het dorp inliepen werden we vriendelijk verwelkomt door lachende kinderen op fietsjes die continu 'foto foto mister' riepen. Ze lieten ons dan ook niet snel met rust want zo vaak liepen er niet westerse (lees blanke) mensen door hun dorp. Na het voelen aan mijn huid en het grondig bekijken van mijn tas werd mijn drinkzak aangezien voor een waterpijp. 'Bong bong mister?' Toen ik uit het slangetje wat water liet komen leidde dit tot een grote verbazing bij de kinderen was voor ons natuurlijk zeer komisch was.
Tijdens onze citytrip zijn we zelfs uitgenodigd door een familie om hun huis te bekijken en een kopje zelfgemaakte koffie te drinken. Mooi om de vrijgevigheid van deze mensen mee te maken maar een echt gesprek is toch moeilijk als ze geen Engels kunnen. Gelukkig had een medereisgenoot een vertaal app bij waardoor we toch nog wel wat vragen konden stellen.

Die nacht wederom vroeg opgestaan om naar Ijen te gaan. Een vergelijking met de Bromo kan eigenlijk niet gemaakt worden. Waar de omgeving van Bromo voornamelijk bestaat uit zand en kale vlaktes kent Ijen twee totaal verschillende werelden. Aan de berg kant loop je door een jungle vol met tsjirpende vogels en ander leven, in de krater zelf zie je alleen maar kaal wit en geel gesteente met een azuurblauw meer in het midden. Aangeraden baddertijd in dit pitoreseke meer is 1 minuut, daarna ben je geschiedenis door het zwavel zuur wat hierin zit. Nodeloos te zeggen dat er in de krater dus ook geen levensvormen te bekennen zijn.
De tocht naar en in de krater was zwaar, drie uur hiken in totale duisternis met regen en kou over mul zand midden in de jungle. Aangekomen bij de krater moest je over los gesteente op handen en voeten naar beneden hetgeen ook weer een uur in beslag nam. Het was uitputtend maar een ervaring opzich en meer dan waard.
Al met al heeft de tocht mij zeker een jaar van m'n leven gekost door de sterke zwavelgassen die er rondhangen. Een van de redenen waarom mijn respect voor de werknemers die manden van 80 kilo zwavel vanuit de krater naar beneden dragen, en dat dag in dag uit, alleen maar groeide.

Na deze natuurwandeling zijn we met de bus naar de ferry gebracht die ons op Bali afzette en mij daarmee weer dichter bij Bjorn bracht.

Voor nu hebben mijn duimen het weer even gehad waardoor ik het vandaag voor gezien houd met schrijven. Dit was dan ook het laatste bericht over mijn reis door Java!

Zoals ik in het begin al zei zijn wij nu weer in Kuta om te wachten op het vliegtuig. Deze vertrekt over 5 dagen dus ik heb nog genoeg tijd om de overige verhalen te schrijven. Jullie mogen daarom nog verhalen verwachtten over Bali, Lombok en Gili Trawangan, dit laatste eiland mag gezien worden als het Blanes of Terschelling van Indonesië!

Tot snel!

X Mark