Op z'n Cambodiaans

Hello guys,

En nieuw land wil zeggen een nieuwe update over de reis. Waar we begonnen zijn in Singapore, de reis zijn vervolgd in Indonesië en daarna de tour du Vietnam per motor hebben volbracht, was het net voor kerst tijd om naar Cambodja te gaan.

Intro
Met iedere update doe ik mijn uiterste best om het land en mijn ervaringen zo goed mogelijk op papier te krijgen. Ik besef echter meer en meer dat woorden nooit genoeg kunnen zijn om duidelijk te maken hoe het hier nou echt is. Vooral als iemand hier nog nooit is geweest. Ik heb mijzelf maanden kunnen voorbereiden voor die derde dag van september en daarna. Maanden waarin Bjorn en ik uren aan surfen, lezen en mailen hebben besteed en ieder kans aangrepen te praten met 'ervaringsdeskundigen'. Allemaal om te weten te komen hoe het hier nou echt zou zijn. Een paar weken hier heeft mij alleen meer opgeleverd aan kennis dan al die afgelopen maanden daarvoor. Dus hoe kan ik jou in een enkel blog bericht het land goed laten ervaren? Het is en blijft lastig maar niet getreurd. Ik zal proberen je uit je warme huiskamer te halen, en een glimp te geven van Cambodja!

Na de onvergetelijke weken in Vietnam waren we toe aan een nieuw avontuur maar wisten we dat Vietnam moeilijk te overtreffen zou zijn. Mede door deze gedachten probeerde ik Cambodja bewust te onderscheiden van Vietnam, ook al zijn de overeenkomsten makkelijker waarneembaar. Cambodja heeft zeer veel te bieden dankzij de historische tempels, onaangetaste stranden en andere natuurlijke schoonheden. Ook de genocide in de tijd van de Khmer Rouge is onlosmakelijk verbonden met het land. Ik ben echter niet de enige die Cambodja heeft ontdekt. Toerisme is booming, goed voor het land maar als backpacker wil je toch niet altijd alleen maar tussen toeristen zitten. Cambodja heeft voor mij hierin een goede afwisseling geboden. Grote steden en kleine plaatsen, toeristisch druk en relaxt en rustig.

Phnom Phen
Het is inmiddels donker maar ja hoor, we rijden de stad in. Een busreis van 7 uur heeft ons vlak voor de kerst van Saigon Vietnam naar Phnom Penh Cambodja gebracht. Ik lag lekker te slapen de gehele rit dus ik had nog geen idee van hoe het geheel eruit zag. Bjorn had zijn mening wel al grotendeels klaar. 'Hmm ziet er allemaal maar droog, vlak en leeg uit.' Lekker begin. Toch waren we in Phnom Penh niet op doorreis dus we moesten het er maar van maken. Drie dagen wachten voordat Pascal (sorry oma, papa) en Rion aan zouden komen en dan konden we de belangrijkste bezienswaardigheden gaan bezoeken en doorgaan naar de nieuwjaarslocatie!

Hoewel die busrit dan wel niet adembenemend was, was Phnom Penh dit wel. Plus ademverrijkend want eindelijk konden we diep inademen zonder onze longen te laten blokkeren door de Saigon smog. De stad is ruimtelijk, kent bijna geen verkeersopstoppingen en heeft een breed scala aan parken, bomen, en monumenten. Van beelden van de koninklijke familie tot aan het onafhankelijksmonument, van tempels tot de stichter van de stad. Alles lijkt wel te worden aangegrepen om iets moois neer te zetten.

In de dagen dat we aan het wachten waren op Pascal en Rion is er voornamelijk gerelaxt met wandelingen door de stad en een biertje in het hostel en in de bar. Met uitzondering van kerstdag dan. Want bij aankomst in het hostel werden we meteen gevraagd door een werknemer of we goede jongens waren. Bjorn en ik keken elkaar aan, ja dat zijn wij wel toch? Hevig knikkend gaven we een yes als antwoord. Nou dat is mooi, want dan mogen jullie als goede jongens iets voor het goede doel doen zei hij. Dit hadden we niet verwacht, maar oké, ga door. Of we bloed willen doneren...
Bjorn had al genoeg naalden gezien in de afgelopen maanden dus hij haakte meteen af. Mij bekroop echter het gevoel dat ik na vier maanden van vakantie vieren toch wel een keer aan m'n karma moest werken. En dan bedoel ik iets beters dan lachen en hallo zeggen tegen iedere voorbijganger of zo nu en dan een biertje of sigaretje cadeau doen. Dus tja, dan moet dat maar. Zo gezegd zo gedaan, we gingen op kerstdag naar het ziekenhuis om bloed te geven. Of we, Bjorn ging mee om te kijken en mijn hand vast te houden.

Twee dagen later was het dan zo ver. Zit ik lekker na het eten met een biertje uit te buiken. Komt m'n vader met z'n grijns door die poort heen lopen. 'Hallo'. Zeer apart om ze weer te zien maar mega leuk. Verder kon de pret eindelijk beginnen want ze waren aangekomen en wij waren immers al veteranen in de stad dus we konden Pascal en Rion meteen een planning laten zien. Morgen de gevangenis en killingfields en overmorgen het paleis en de markt. Dat Pascal uiteindelijk toch nog een boot tripje erdoorheen heeft weten te duwen daar konden Bjorn en ik ook nog wel van genieten. Vroeg naar bed die avond want de volgende dag stond volgepland.
Saillant detail, toen we terug kwamen in de kamer vroeg Bjorn aan mij hoe ik het nou vond om m‘n vader na vier maanden weer te zien. “Ja dat ik het gevoel heb alsof ik hem vorige week nog heb gezien.“ “Ja dat had ik ook!!“ Toch bedankt pap dat je bent langs gekomen.

Khmer Rouge
Die ochtend stond ik op met een wisselend gevoel. Van de ene kant had ik zin in de dag, aan de andere kant wist ik van verhalen en foto's al deels wat ik kon gaan verachten. Geen pretje op zijn zachtst gezegd. De eerste stop bracht ons naar de gevangenis, Toul Sleng. Ooit een schoolgebouw maar onder het bewind van Pol Pot waren er geen schoolgebouwen nodig. Iedereen moest een arbeider zijn en arbeiders hoefden niet te leren. De tweede reden was dat geleerden sneller in opstand zouden komen of in ieder geval sneller een eigen mening zouden vormen.

Net zoals in Vietnam kent een museum in Zuid Oost Azië geen privacy of censuur op verschrikkelijke beelden. Van de foto's met opengereten mensen tot aan alle attributen waarmee mensen zijn vermoord, alles wordt tentoon gesteld. Het maakt een diepe indruk en nog belangrijker, het maakt je stil en laat je nadenken over wat hier in godsnaam is gebeurd. Van een populatie van acht miljoen mensen zijn er tussen de een en de drie miljoen mensen vermoord. Een gigantisch verschil in aantallen maar omdat de meeste bewijzen en registers zijn vernietigd is dit de enige schatting die gemaakt kan worden.

Na de gevangenis was het tijd voor de hoofd attractie. Slecht benoemd, mijn excuses, maar killing field Choeung Ek is nummer een op tripadvisor en ik begrijp nu waarom. Wat een locatie. Hoewel er maar weinig gebouwen staan en al helemaal niks meer uit de tijd van de Rode Khmer, wordt het verhaal op een voortreffelijke manier duidelijk gemaakt. De plaatsen waar vrachtwagens met gevangenen werden uitgeladen, opgeslagen en geteld staan aangegeven met informatieborden. Zelfs het huis van de beul en de hut waar de bewakers zaten worden beschreven. Wat niet duidelijk wordt gemaakt middels bord en tekst wordt wel verteld in de in het nederlands gesproken audiotour.

Ik kan moeilijk een perfecte omschrijving geven van het complex en de historie, er is zo veel te luisteren en te zien. Ik wil het trouwens ook niet en jij wilt het ook niet. Aan de ene kant omdat ik niet teveel tragedie in mij blog wil verwerken en mijn humeur net opperbest is, maar vooral ook omdat dit een ervaring is die met eigen ogen gezien en gevoeld moet worden. Toch wil ik graag de plaats beschrijven die ongetwijfeld het meeste indruk op mij heeft gemaakt.

Al lopend langs botten en kledingstukken kom je in het midden van het terrein uit. Hier staat een klein houten afdakje met lage omheining waar talloze armbandjes aan hangen. Er staan wel meer van deze afdakjes op het terrein om massagraven aan te duiden en ze te beschermen voor de regen. In de hoek van de omheining staat een bord.

'Mass grave of more than 100 victims, children and women, whose majority naked'

Niet ver daarnaast staat een grote boom, eveneens volgehangen met honderden armbandjes. Weer staat er een tekst.

'Killing tree, against which executioners used to smash children'

Twee informatieborden die de koude rillingen langs je ruggengraat laten lopen. Dit wil je nooit van je leven lezen. De audiotour gaat echter door en verteld je nog meer terwijl je voor die boom staat, stilstaat en verschillende gevoelens door je lichaam heen gieren.

Dag twee met de samengestelde familie
Na een zeer indrukwekkende dag wilden we meer van de stad zelf zien. We zijn begonnen met ons door een tuk tuk te laten afzetten in de stad en zo langs diverse plaatsen te lopen waaronder de markt en het paleis. De markt is er een zoals je die wel meer ziet, wat het deze keer alleen anders maakt is dat het onderhandelen over de prijs een stuk lastiger is dan in bijvoorbeeld Vietnam. Waar ze in Vietnam nog achter je aanlopen om het spul voor jou prijs te verkopen, daar laten ze je in Cambodja al snel links liggen als je niet heel dicht bij hun prijs begint te bieden. Ik vind het maar niks. Nou zijn de prijzen in Cambodja nog steeds een lachertje vergeleken met Nederland maar ik vergelijk de landen in Zuid oost Azie alleen met elkaar.

Het paleis of meer het complex waar het paleis gevestigd is, zou een slechte kopie moeten zijn van het koninklijk palijs van Thailand. Toch was het prachtig om hier doorheen te wandelen. Tuinen die volop in bloei staan, gebouwen die prachtig met goud zijn afgewerkt en elk gebouw of stupa, een soort monument om iets of iemand te eren of herdenken, heeft wel zijn eigen functie. Foto’s maken mag niet als je ergens minnen bent maar daar hebben Rion en ik geen boodschap aan, dat doen toeristen nou eenmaal als ze iets moois zien. Toen we eenmaal door het hele complex heen waren gelopen hadden we weer genoeg beweging gehad voor die dag dus konden we richting de boot! Pascal begon al te gloeien.

De boot trip richting het einde van de dag was voor Bjorn en mij de eerste in de afgelopen maanden. Althas de eerste boottrip die ons niet van A naar B bracht. De boot vertrok vanuit de bouevard en bracht ons naar de andere kan van de rivier waar een klein authentiek vissersdorpje lag. Het verschil was apart om te zien. Aan de ene kant ligt de hoofdstad, een schone grote stad vol toeristen en bezienswaardigheden en her en der de westerse invloeden. Wanneer je dan hemelsbreed een paar honderd meter verder gaat kom je heel even in een andere wereld terecht. Huizen zijn gemaakt van hout, bamboe en golfplaat en als ze niet tegen de helling van de rivier zijn gebouw dan staan ze wel op houten palen in het water. De kinderen spelen in vieze kleren met simpele speeltjes en helpen pa, ma, opa en oma lachend met het binnenhalen van de visnetten. De boottrip was even lekker ontspannen en het leven aan je voorbij zien trekken onder het genot van een biertje en goed gesprek.

Na ongeveer zes dagen in Phnom Penh vertoeft te hebben hadden we de stad wel gezien en keken we uit naar de volgende bestemming. Als je al zo lang in het buitenland zit en reist van landen die relatief veel gemeen hebben. Vallen veel dingen je gewoon minder op. Langer dan een week in een plaats blijven voegt dan ook weinig meer toe. Wanneer je vader en zijn vrouw dan een bezoekje komen brengen en continu van de ene verbazing in de andere vallen denk je wel eens na. Verrek dat had ik ook! ''Ze zitten hier allemaal op lage tafels zonder stoelen!'' "Jezus wat een rommel." ''Die Chinezen zijn echt viespeuken.'' ''Kijk die zonsondergang!'' ''Hoe is het toch mogelijk dat al die kinderen kleine prullaria verkopen.'' ''Die tuk tuk's staan ook echt op elke hoek van de straat.'' ''Aaaaa, wat rijdt iedereen hier als een malloot!'' Ik kan nog makkelijk doorgaan maar beeld is geschetst.

Sihanoukville
Stop twee in Cambodja was Sihanoukville, een klein toeristisch plaatsje aan zee met prachtige stranden waar zowel westerse als locals voor hun vakantie naar toe komen. Voor het eerst kwamen we hier echt in aanraking met de directe Cambodiaan. Ze zijn hier niet zo op hun mondje gevallen zullen we maar zeggen. Waar de mensen in andere landen vaak wat gereserveerder zijn, zo direct en pusherig zijn ze hier. Voorbeelden zijn er genoeg, positieve en negatieve.

De leukste was wel het 8 jarige manneke die Pascal, Bjorn en mij uitdaagde voor een potje pool en ons alle drie met gemak versloeg, en ons hiermee 6$ aftroggelde. Toch waren er ook wat mindere ervaringen zoals jonge dames die, zodra je niet kocht wat ze je wilden aansmeren, ontzettend irritant gingen doen. Ze namen je strandbed half in beslag, trokken aan je haren of ze scholden je gewoon maar even uit voor 'You're a cunt.' Vrij vertaald in het Brabants, ge bent een kut. We konden er wel om lachen maar het is wel even iets anders dan je gewend bent.

Het ergste voorval was niet zozeer een negatieve dan wel een genante ervaring. Bjorn en ik besloten de avond voor nieuwjaar nog maar even de kroeg in te duiken om alvast de sfeer te proeven. Sta ik daar op de dansvloer mijn moves te showen, komt er een prachtige Cambodiaanse bij me staan. Oke hoor, geen probleem. In het begin was het allemaal heel gezellig totdat Bjorn mij hielp herinneren aan het feit dat veel van dit soort vrouwen maar wat graag met je mee naar huis willen, tegen betaling welteverstaan he. Maar ja, ik blijf mijzelf dus we gaan er maar vanuit dat ze oprecht geinteresseerd is in deze jongeman. Ze werd alleen vrij snel opdringerig wat mij toch wel aan het denken zetten. Dat er op twee meter afstand een oudere man met zijn handen over elkaar ons in de gaten stond te houden gaf ook niet echt een positief gevoel. Toen mijn prachtige dame even een paar woorden met deze man wisselde en daarna direct weer terug kwam had ik genoeg gezien. Zonder te zeggen wat ik dacht bedankte ik vriendelijk en ging ik weer mijn eigen weg. Pas na een paar dagen kwam het moment... We moesten afscheid nemen van ons luxe hotel en van een tweepersoonskamer inchecken in een Utopia hostel. Op het moment dat Bjorn en ik het hostel inliepen en bij de receptie aankwamen schrok ik me kapot. Wie zit daar achter de receptie mij aan te staren met een boze blik... Juist. Die prachtige Cambodiaanse. Met een boze blik en haar vinger priemend in mijn gezicht zei ze. ''You know me? I know you!'' Uhm shit, ja natuurlijk ken ik jou maar is het nou wel slim om dat toe te geven dacht ik. "You thought I was a hooker didn't you!" Fuck. Ja sorry, dat dacht ik wel ja... Uiteindelijk natuurlijk mijn welgemeende excuses aangeboden en ze was weer tevreden. Maar wie was dan die enge gast dan die ons in de gaten hield? Dat bleek uiteindelijk de baas van het hostel te zijn die op dat moment achter mij stond het heel het verhaal lachend had gevolgd.

Oudejaarsdag stond voor de verandering eens niet in het teken van vuurwerk afsteken van 10 uur s'ochtends tot s'avonds laat en zo her en der een brievenbus of prullenbak meepakken. Nee we moesten maar iets anders bedenken. Maar wat? En ja hoor tuurlijk, Pascal kwam weer met een idee. ''Nou jongens, er is hier een prachtig mangrove natuurpark met dolfijnen, daar kunnen we wel naar toe gaan.'' Oké dat lijkt ons wel wat. ''Ja zeker, want dan gaan we met de boot!'' Godverdomme flikt ie het weer zal Rion gedacht hebben. Tien dagen zonder de boot in Nederland, geen vakantie in Kroatië en dan nog twee keer op een boot zitten. En dan had hij ook nog plannen om met de boot naar Siem Reap te gaan. Acherm toch.

Die avond was het dan eindelijk zo ver, het was nieuwjaar! En vergeet dan een nieuwjaar met een klein geschelschap want het strand stond werkelijk waar vol met duizenden mensen. Er was geen stoel meer vrij en zelfs lopen was een uitdaging. Vuurwerk en wensbalonnen domineerden het luchtruim hetgeen een magisch beeld gaf. Toen de klok eenmaal nieuwjaar sloeg en iedereen al een half vat bier achter zijn kiezen had was het tijd om afscheid te nemen. Pascal en Rion konden lekker hun bed gaan opzoeken en Bjorn en ik waren vrij om te gaan en staan waar we wilden. De kroeg dus. De avond was prachtig, zeker een van de meest memorabele nieuwjaarsavonden ooit. Ook al voelden we wel het gemis van familie en vrienden met wie we eigenlijk altijd nieuwjaar hadden gevierd.

Die dagen daarna niet al te veel meer gedaan. Rion zag het toch echt wel even zitten om een paar dagen zonder activiteiten te hebben en ik kon mijzelf daar prima bij aansluiten. Zo nu en dan een potje pool, een duik in het water of een massage op het strand. Heerlijk. Na deze dagen was het moment gekomen om afscheid te nemen van Pascal en Rion. De dagen waren voorbij gevlogen en ik heb van ieder moment kunnen genieten. Toch was het goed zo, op het hoogtepunt moet je stoppen dus nu het nog gezellig was moesten we dan maar afscheid nemen. Langer in Sihanoukville wilde ik toch ook niet blijven want mijn Koh Rong kriebels begonnen al naar boven te komen.

Koh Rong
Het eiland van Koh Rong ligt niet ver uit de kust van Sihanoukville en het is echt een pareltje voor backpackers. Het eiland is redelijk groot en heeft meerdere mooie stranden waarvan er maar een bebouwd is. Hierdoor krijgt het een kleinschalige uitstraling want je leeft op dit ene strand. Alle guesthouses en barretjes zijn gebouwd op een strook van 400 meter, verbonden door een weg zijn ze niet want het strand is de enige weg die er bestaat.

Toch heeft deze kleinschaligheid niet als nadeel dat er niets te doen is. Je kan een uurtje door de jungle trekken naar de andere kant van het eiland richting Long Beach. Voor mij het mooiste strand waar ik ooit ben geweest. De enige invloed van de mens hier is een klein gammel barretje waar je je rijst en biertje kan ophalen, verder zit je midden in de natuur. Nog een reden waarom dit het mooiste strand is heeft voornamelijk te maken met, daar komt het, het zand! En nou niet negatief denken dat strandzand maar strandzand is want het komt in vele soorten, maten en kleuren. Het zand heeft een witte gloed over zich heen wat het bijna klinisch aan doet voelen, verder hoor je het zand kraken zodra je er op loopt. Het kraken of beter gezegd knisperende zand deed mij denken aan een vers pak sneeuw dat een paar centimeter inzakt en dus knispert als je er op loopt. Zeer apart om dit ook met 35 graden te horen. De laatste reden waarom dit strand het strand is heeft te maken met de sunset. Ik heb al meer dan eens gezegd dat een sunset onderhand niet zo heel speciaal meer is. Je ziet de zon namelijk iedere week wel achter de horizon verdwijnen met het bijbehorende kleurenspel. Toch gaf de omgeving gecombineerd met de zon die haaks op het strand in de zee wegviel mij een van de beste sunsets tot nu toe.

Al bij aankomst op het eiland kwamen we direct in contact met twee andere Nederlanders die net zoals Bjorn en ik samen aan het reizen waren. We werden al snel buren en hebben dan ook met zijn vieren het eiland onveilig mogen maken. Na de tweede dag op het eiland was iedereen nog fris genoeg om ook overdag iets te ondernemen dus we besloten een boot te boeken en hiermee een dagje op het water te dobberen. We begonnen met een bezoek aan een eiland zo groot als het stadhuisplein in Eindhoven waar omheen een klein maar mooi koraal rif lag. De snorkels waren voorzien dus ik mocht voor het eerst gaan snorkelen, want naast het snorkelen als kind in een zwembad had ik een snorkel nog nooit gebruikt voor waar die eigenlijk voor bedoel is, het verkennen van de zee.
Na de snorkel ervaring kwam er een vissersbootje langs ons drijven en gaf ons om een onbekende reden manden vol aan krab, garnalen en inktvissen. Dit was niet afgesproken en ook niet voor betaald maar we waren toch zo’n leuke groep.. Nou bedankt skipper. Een uur later was de pan met zeevruchten, en dan bedoel ik ook echt een maatje soeppan waar heel de familie van Helvoort zijn buik mee kan vol eten, op en konder we doorgaan met de planning. Vissen! Waar ik in eerste instantie dacht een professionele vishengel te krijgen, ik weet ook niet waarom ik in deze illusie geloofde, bleek ik uiteindelijk gelukkig te mogen zijn met een haak en tien meter draad. Het was de bedoeling dat wij ons eigen avondmaal zouden vangen maar na die ketel vol zeedieren had iedereen toch geen honger meer. We verkozen uitbuiken op Long Beach dan ook snel boven dobberen op een stuk zee waar vrijwel geen vis zat.

Full moon party
Al op dag een kregen we van barmedewerkers te horen dat er binnen een paar dagen een full moon party zou zijn. Waar Bjorn en ik direct al full moon partys a la thailand voor ons zagen, werden onze verwachtingen al snel getemperd door de kennis dat er maar iets van 500 man op het het eiland rondliep en het pas de tweede full moon party in de geschiedenis van het eiland was.

Het kon ons allemaal niets schelen want de kleinere feesten zijn doorgaans leuker. De DJ's voor het feest stonden van negen uur s'avonds tot tien uur s'ochtend ingepland. Dus we hadden niet bepaald haast om er als eerste te zijn. We hadden beter wel voor het donker naar de locatie kunnen wandelen want het lag op zijn zachtst gezegd afgelegen. De weg daar naar toe, inmiddels was het dus al donker, was een halve lijdensweg. Ik had mijn slippers namelijk thuis gelaten. Een slim plan dacht ik want die ga ik toch kwijtraken als ik daar op het zand sta te dansen. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat om bij het feest je komen je eerst over messcherpe rotsen moest lopen het en der versierd met takken met naalden en vanalles eraan. De stemming was echter opperbest dus wat maakte het uit.

Diezelfde vrienden met wie we de boot trip van de dag daarvoor hadden gemaakt, gingen ook mee en gaven die avond een goede betekenis aan de zeer originele slagzin; Go wrong on Koh Rong. Namen zijn niet belangrijk maar Harrie en Barrie waren twee dokters uit Nederland die vanuit hun expertie als arts genoeg kennis hadden van pillen en poedertjes. 'Wanneer je het ene met dat mixt en dat er ook nog even bijgooit, geeft je dat dit gevoel.' En je kan het nog gewoon halen in de apotheek op dit eiland! Leuk Leuk maar ik bleef liever bij mijn fles wiskey voor 2 dollar, ja twee dollar voor een liter fles koppijn wiskey. Die avond was een topavond, niet alleen door de wiskey, niet alleen door de beste techno muziek die ik in tijden had gehoord, maar gewoon door de groep en het gevoel van dansen tot de laatste uurtjes met je blote voeten in het strand omgeven door niets anders dan mensen waar je een klik mee hebt.

Een grappig weetje om Koh Rong af te sluiten. Wanneer ik begin met schrijven van een nieuw bericht doe ik dit niet alleen maar uit mijn hoofd. Vaak zijn er dagen dat ik even een paar minuten de tijd neem om een paar moment of steekwoorden in mijn notities te zetten. Nu ik bij het gedeelte Koh Rong ben aangekomen zie ik dat ik ook hier iets heb geschreven.

"Het Is helemaal hl, na maandn van frrdyejetvarrn rn genieten vinden we dan t hbeven Eem mooi plekje. Afglpn van als at r ie, geen tijd verplichtingen of wetenschappen. Nee heer gaat ht om het hier en nu, het waar ben ik nu en waar ga ik ovr een paar mibuten heen. Het reizen is een mooie wereld. Maar te onwrekelijk, wie kan ooit de beste dingen uit heel zuid oost Azië samenvoegen tot een gevoel of uitdrukking. Het is een ervaring die eidereen moet belege n, een algehele deels alles omvattende ervaring die de persoon ik soms als angstig maar vrnamelijk en bovenl ook heerlijk ervAren.''

Tja, dus, wat zullen we hier van zeggen... Ik was blijkbaar nog nuchter genoeg om de tijd en datum erbij te zetten maar dat was dan ook meteen het enige begrijpbare. Woensdag 7 januari kwam ik in ieder geval thuis om 03:57 en kreeg ik de behoefte om een hersenspinsel op papier te zetten. Ik wilde dit even delen met jullie want ik kan de lol er wel van inzien.

Kampot
Na de gekke dagen op Koh Rong was ik het feesten zuipen en het weinige slaap weer even beu. Bjorn had het die paar dagen daarvoor al voor gezien gehouden door een voedselvergiftiging, dus hij zag in Kampot ook wel een relaxt toevluchts oord.

Waar we op hoopte kregen we, en nog wel meer. Of correct gezegd nog minder. Kampot is eigenlijk niks, vooral niet als je het vergelijkt met Phnom Penh, Sihanoukville of Koh Rong. Het is klein en vrijwel uitgestorven, geen bar is er te bekennen waar tot de vroege uurtjes kan worden doorgegaan en het strand ligt ook nog eens in een andere plaats. Het maakte voor mij allemaal niet zoveel uit want het was wel even relaxt om je dagindeling te beperken tot een rondje fietsen of lopen, een potje pool en last but not least, pokeren!! Al bij aankomst werden we meteen gevraagd of we die avond deel wilde nemen aan een toernooi. Dat wilde ik wel want ik kon het geld goed gebruiken. Dit zeg ik dan wel maar ik wist eigenlijk meteen al dat ik die tien dollar nooit meer terug zou zien. Achja, als dat zou gebeuren zou ik het gezegde, meedoen is belangrijker dan winnen maar eens even haarfijn in het engels vertalen.

We begonnen om 19 uur aan wat uiteindelijk een pokermarathon bleek te worden. De regels waren vooraf afgesproken maar omdat het allemaal zo gezellig was bleef het nog lang mogelijk om aan te schuiven of bij te kopen. Na zeven uur van diehard pokeren op het scherpst van de snede was het dan zover. Mark van Helvoort schopte de laatste tegenspeler uit het toernooi met een pure gelukshand! Het kon me allemaal geen zak schelen want ik had naast gratis bier, snacks en een glaasje wiskey ook nog eens 180 dollartjes in mijn zak! Ow yeahhh...

Die dag daarna was ik nog steeds in een euforische stemming want ik had zomaar vier gratis dagen gekregen. We besloten een scooter te huren en de berg Phnom Bokor op te rijden. Het uitzicht op de top was prachtig en de rit daar naartoe bracht niets anders dan natuur. Op de laatste paar honderd meter na dan. Al halverwege konden we zien waar de top lag en zagen we twee gigantische water torens staanWe hadden geen idee waarom deze torens juist hier gebouwd werden maar dit werd duidelijk toen we op de top aankwamen. Een reuzachtig casino, geheel met resort en villa's doemde op. Hoewel het allemaal mooi gebouwd is zagen wij het als een schande. De berg ligt midden in een natuurpark en de enige weg naar de top kronkelt door heel het park heen. Wat gaat het voor dit park betekekenen als de bouw klaar is en duizenden toeristen en locals hier naar toe trekken... Je kan er niks tegen doen en alleen maar blij zijn dat we er nu waren en niet over vijf jaar.

Op weg naar Siem Reap
Na een paar dagen in Kampot te vertoeven lieten we dit rustige plaatsje achter ons om naar de laatste stop, Siem Reap, te gaan. We namen eerst de minibus naar Phnom Penh vanwaar we de hotelbus naar Siem Reap konden nemen. De busrit was prima, weinig beenruimte natuurlijk maar het zou maar voor een paar uur zijn voordat we languit in de hotelbus konden relaxen. De busrit verliep de eerste twee uur soepel totdat de chauffeur ineens paniekerig tegen zijn collega begon te praten. De rest keek elkaar al aan of iemand begreep wat er aan de hand was maar eenmaal lans de kant van de weg werd het al snel duidelijk. De bus lekte diesel, en niet druppel voor druppel nee het was een goede pisstraal die onder de motor op de grond kletterde. Klaarblijkelijk had de chauffeur en zijn collega geen idee wat er aan de hand was maar daar kwam technisch autospecialist Bjorn toch maar weer goed van pas. Hij wist meteen dat er gewoon ergens een slangetje was gebroken en als ze deze even vervingen konden we zo weer doorgaan. Na een half uurtje was iedereen hem dan ook dankbaar en konden we onze weg weer vervolgen.

Eenmaal aangekomen in Phnom Penh moesten we een paar uur wachten op de hotelbus. Na deze paar uurtjes Phnom Penh konden we dan eindelijk de hotelbus instappen naar de volgende bestemming. Bij het woord hotelbus dachten we natuurlijk niet aan een kamer met aangrenzend toilet en douche maar een comfortniveau dat in ieder geval beter was dan die minibus. Helaas waren we nog geen tien seconden in de bus voordat het lachen begon. De tweepersoons bedden links en rechts van het gangpad leken voor ons totaal niet als twee persoons, nog niet eens eenpersoons! De bedden waren zo smal dat we onze armen over elkaar heen moesten leggen en zo kort dat rechtuit liggen al helemaal een illusie was. De cambodiaan naast ons vond het hele ritueel allemaal wel grappig want hij paste met gemak in het kleine bedje. Zijn lach verging echter al snel, dezse keer tot ons plezier, want er kwam een backpacker naast hem liggen die de twee meter lang en een meter breed nog wel zou aantikken. Deze backpacker had al vaker een bus als deze gepakt dus hij gaf nergens iets om en had maar twee dingen nodig. Zijn oortjes voor muziek en een doosje vol Valium.

Siem Reap
Toen we eindelijk in de ochtend in Siem Reap waren konden we meteen ingechecken in New Concept Hostel Siem Reap. Gloednieuw en prachtig concept. Voor het eerst in een goede vier maanden een regendouche, voor het eerst een goede pooltafel en lieve mensen achter de receptie en bar. Siem reap zelf staat natuurlijk bekend om de Angkor Wat tempels, maar de stad zelf heeft ook veel te bieden. De stad heeft talloze kleine marktjes en bazaartjes waar de marktkramers van alles aanbieden. Er wordt muziek gespeeld op straat en verlicht door neonlicht creaties die overal maar dan ook overal te zien zijn. Je kan spinnen en slangen eten maar ook de krekels en wormen zijn gewild, wel wegspoelen daarna met een fruitshake die je bij een van de zeven fruitshakeverkopers aan de overkant kan halen. Lekkere concurrentie. Scooters mogen toeristen in Siem Reap niet rijden wat er voor zorgt dat ze allemaal wel aan het fietsen zijn als ze niet door een tuk tuk driver in de tuk tuk worden getrokken. Siem Reap heeft zo wel zijn charme maar na het haast uitgestorven Kampot was het hier toch wel erg druk hetgeen Bjorn meer opviel dan ik. Toch beleef je in iedere plaats wel een paar memorabele momenten en ook hier was het contact met de mensen weer iets wat mij altijd bij zal blijven. Deze keer geen opdringerige of onbeschofte straatverkopers of een semi professionele biljartspeler maar een ander soort mensen, allen zeer indrukwekkend.

De arm loze boeken verkoper
We zaten voor op het terras van een klein koffie barretje net te praten over de reis. We wilden graag naar Myanmar toe omdat dit land juist nog niet toeristisch is. Juist op dat moment zag Bjorn een man voorbij lopen met een mand vol boeken. Bjorn wuifde de man naar ons toe en hoewel hij ons benaderde met een brede glimlach kon ik mijn gevoel voor medelijden niet onderdrukken. De beste man was zijn beide armen kwijtgeraakt door mijnen. Verder was heel zijn borstkas bedekt met littekens, duidelijk te zien door zijn versleten en knooploze shirt. Maar de man was vriendelijk en lachte continu. We kwamen te weten dat hij drie kinderen had die allen naar school moesten. Hij 50 dollar per maand moest betalen voor een klein hutje waar ze allemaal insliepen en rond de 8 dollar per dag aan voedsel besteede. Hij kon door zijn ongeluk in het leger geen baan binden maar bedelen vond hij geen optie.

We hadden inmiddels een gekopieerde versie van de Lonely Planet van Myanmar gevonden dus de man vertelde ons zijn prijs. Hij verkocht het boek voor een veel te hoge prijs want letterlijk aan de overkant van de straat kon hetzelfde boek voor de helft gekocht worden. Maar door zijn verhaal. Ik heb het voornamelijk van een blaadje moeten lezen waar het in goed Engels op stond, want hij kon niet echt Engels. Stond het voor ons beide vast dat we hem zouden helpen door dat boek te kopen. Voor ons en zijn plezier natuurlijk toch proberen af te pingelen want dat is en blijft gebruikelijk. Vervolgens het zojuist afgepingelde bedrag in zijn zak gestoken, een foto samen gemaakt en gedag gezwaaid in de hoop dat hij nog maar veel boeken mocht verkopen die dag.

Vissersmannen
Siem Reap ligt deels aan een rivier dat naar het grootste meer in het land loop. Een 110 kilometer lange strook op plekken meer dan 25 kilometer breed, daar zal wel vis in zitten dachten we. Maar om te vissen heb je dus hengels nodig. Dan maar een plaatsje zoeken waar ze dat spul verkopen. We hadden al fietsen gehuurd om naar het meer te fietsen dus dan konden we die hengeltjes ook wel even ophalen. Nou bleek dat ophalen uiteindelijk nog zeer lastig te zijn. Al fietsend door Siem Reap werden we in principe gewoon van links naar rechts gestuurd op de markt. Dan fietsen we maar richting het meer en kijken we onderweg wel. Onze zoektocht naar hengels leidde ons uiteindeljk naar een tweetal mannen die zeer handig de een na de andere vis uit het water haalden. We hadden dan wel zelf nog geen hengels maar met het kijken naar deze heren kwam we er tenminste nog een beetje bij in de buurt. Het waren leuke goedlachse gasten die toch enigszins raar opkeken toen we na een tijdje vroegen waar wij hengels konden kopen. Niet dat dat onmogelijk was maar zij gingen zelf vissen omdat ze honger hadden. Elke vis betekend een beetje minder honger en een smaak voor bij de witte rijst.

Mr. Diamond
John of Mr. Diamond was onze gids tijdens onze tempel trip. Hij wist op elke vraag een antwoord maar vond het ook niet erg om over zichzelf te praten toen daarom gevraagd werd. Zijn ouders en rest van zijn familie was hij verloren tijdens het regime van de rode khmer. Hij kwam in een weeshuis terecht en besloot een positieve bijdrage te gaan leveren aan zijn land. Drie dagen per week werkte hij daarom als gids en was het zijn missie om iedere keer weer hetzelfde verhaal met zijn grote enthousiasme te brengen. Geen saai praatje maar armgebaren, een prettige intonatie en tekeningen maken in het zand. Daarnaast werkte hij ook drie dagen in de week in het stedelijk museum van Siem Reap waar hij hetzelfde probeerde te doen.

Angkor Wat
Na een dagje fietsen door de stad was het moment dan eindelijk daar. Het bezoeken van de Angkor Wat tempels. Een dagtrip zou meer dan genoeg zijn zo werd ons verteld dus van 8:00 uur sochtends tot 18:00 s'avonds werden we rondgereden door heel het gebied en de belangrijkste plaatsen aandoen.

Stop een was natuurlijk de tempel van Angkor Wat. Al snel werd duidelijk dat de ingenieurs van Angkor wat geniaal zijn. Onze gids John wist alles en heeft met zijn kennis en persoonlijkheid deze mooie dag nog beter gemaakt. De talloze feitjes en verhalen zijn helaas niet allemaal blijven hangen maar het gevoel van deze dag wel. Toch heb ik nog wel een beetje opgelet en niet alles verzopen want ik weet nog dat Angkor Wat gebouwd is op een fundering van meer dan 65 meter diep. De verschillende lagen zand, klei, lavasteen en zandsteen zorgen ervoor dat het bouwwerk in de afgelopen honderden jaren maar amper is verzakt. De immense gracht die eromheen ligt heeft hier ook zijn invloed op. Waar ik in eerste instantie dacht dat de gracht puur een beschermende functie had voor aanvallen van buitenaf bleek dit allerminst waar te zijn. Ten eerste is het een onderdeel van het geloof dat men zich eerst wast in de gracht alvorens de tempel te betreden. De tweede reden is de belangrijkste reden dat de gracht is gebouwd. Er lopen namelijk vanaf de gracht smalle schachten de grond in tot recht onder de tempel. Dit is gedaan omdat het water de fundering verzadigd en dat is waar de fundering zijn kracht uit haalt. Angkor Wat is veruit de meest bekende tempel van het land en misschien wel van de hele wereld, het silhouet siert dan ook de vlag van Cambodja. Het is zonde dat Thailand grote delen van het complex heeft beschadigd, vernietigd of heeft gestolen om het in een museum tentoon te stellen. Hoewel de tempel gigantisch druk is door alle toeristen blijft het hele aanzicht adembenemend.

Wie er nog meer adembenemend is, is Lara Croft. Een zeer subtiele overgang ik weet het maar iedereen kent Lara Croft wel. En als dat geen belletje doet rinkelen dan moet de film Tombe Raider dat wel doen. De volgende locatie was namelijk de tempel waar een van de Tombe Raider films is opgenomen. De tempel heeft de naam Ta Prohm en is voornamelijk een toeristenpleister door deze film. De volgende twee locaties waren kleiner dan Ta Prohm maar Banteay Kdei en de Angkor Thom tempels waren net zo indrukwekkend. Hoewel alle tempels grotendeels in hetzelfde tijdperk zijn gebouwd en je daardoor ook veel overeenkomsten ziet, heeft iedere tempel zijn eigen punten die het een eigen karakter heeft.De een na laatste tempel was weer wat groter, de Bayon. Na Ankgor Wat volgens mij de meest bekende of in ieder geval meest afgebeelde op schilderijen of foto‘s. Het is namelijk de tempel met de gezichten, tientallen gezichten aan alle kanten sommige van wel meer dan zes meter hoog sieren het bouwwerk.

Als laatste locatie trokken we richting Phnom Bakheng. Een tempel recht op een Phnom, berg dus. Niemand van ons begreep waarom we hier al om iets over 17 uur aankwamen want de zon zou pas verdwijnen na een uur en daar kwamen we voor. Phnom Bakheng zelf is namelijk niet zeer speciaal maar de sunset over de vallei zou dit wel moeten zijn. Enigsinds lacherig zei John dat we geen keus hadden, wilden we de zon daadwerkelijk kunnen zien. Hoewel, Bjorn en ik als lange gasten zouden daar sowieso geen problemen mee moeten hebben zei John. Hmm, oke John als jij het zegt zal dat wel. Hij bleek het uiteindelijk ook bij het juiste eind te hebben om er zo vroeg te zijn. We kwamen er aan en waren in het begin de enige op de top van de berg, de zon stond nog hoog en er zat niet anders op dan een goede plek uit te kiezen en maar te wachten. Ik besloot een dutje te doen en zo mijn tijd te doden. Wat ik zag toen ik wakker werd had ik totaal niet verwacht. Ik lag languit op de grond en deed mijn ogen open en keek direct in de telelens van een chinese medetoerist. Die ene lens was niet de enige camera die ik zag want deze chinees en al zijn andere honderden vriendjes hadden zich zo om mij heengeplaatst dat ik geen centimeter kon bewegen. Dan maar rechtop gaan zitten en naar de zon gaan kijken, ik had gewild dat ik dit niet had gedaan want iedereen schoof meteen op waardoor weer terug gaan liggen onmogelijk werd gemaakt. Dan maar opstaan en zo de laatste minuten wachten. De hele sunset was mooi om te zien maar ik kon al die toeristen die hun camera's links, rechts, boven en zelfs af en toe recht voor mijn neus hielden niet echt waarderen. Bjorn deelde het gevoel dus zodra de zon ook maar een beetje weg was liepen we maar snel naar beneden. Beneden aangekomen lach John al in een deuk wat hij wist waar we vandaag kwamen. Bedankt John, na heel deze dag ben je zo aardig en open en flik je ons dit. Eikel.

Na deze geweldige dagen in Siem Reap kwam weer een einde aan weer een prachtig land. Cambodja was mooi, echt. Alleen niet het mooiste land, dat is en blijft Vietnam door haar mensen en de motor rit. Maar Cambodja heeft alles in zich voor een vakantie van een week a twee weken. En neem dan lekker een krappe slaapbus of krakkemikkige kamer en lach met de opdringerige tuk tuk drivers en beledigende 10 jarige straatverkopers. Dat is ook Cambodja. Maar waar Cambodja voor mij meer voor staat is een cultuur met een mysterieus en verschrikkelijke geschiedenis, mensen waar je diep respect voor hebt als je ze leert kennen, prachtige zon overgoten pareltjes en architectonische wonderen.

Kortom bedankt Cambodja voor wederom een memorabele ervaring en nu door naar Laos!!

Tot snel!