Laos

Sa was dee klub (hallo) mijn lieve followers,

Daar zijn we weer. Ik hoop dat je bent bekomen van het bericht van Cambodja want hier komt weer een nieuw bericht aan. Ditmaal is Laos aan de beurt.

Intro
Laten we dit blog bericht maar eens beginnen met een cliché, wat gaat de tijd toch snel. De dagen dat ik van de familie en vrienden, en van het toen nog redelijk warme Nederland, afscheid nam lijkt nog zo dicht bij. Toch zit ik alweer in Laos, land nummer vijf van de... weet ik veel. Ik ben net weg voor mijn gevoel dus weet ik het hoeveel landen er nog op de planning staan. In ieder geval komt Thailand als volgende aan de beurt en daarna, wat dan? Ik laat het maar over mij heen komen. Opties genoeg dus gaan we naar Maleisie, de Filipijnen of misschien toch Myanmar of Birma of Burma, noem het zoals je wil.

Voor nu heb ik het in ieder geval makkelijk. We zitten nog in Siem Reap op de bus te wachten en gaan naar Laos. De eerste stop is het eiland Don Det. Dit eiland ligt in het gebied met de naam the 4000 Islands. Het is een grote delta van de Mekong rivier aan de grens met Cambodja. Ik had er geen informatie over opgezocht maar volledig vertrouwd op de verhalen van mijn mede reisgenoten dat het een pareltje en oase van rust moest zijn. Mijn boek was het hier trouwens roerend mee eens.

Na vier dagen Siem Reap was het weer genoeg met de toeristische plaatsen. Begrijp me niet verkeerd, Siem Reap was met haar tempels, de markets en barretjes en de fietstochten geweldig. Toch is het massale tourisme iets wat na een paar dagen gaat vervelen, we zaten immers al weer bijna een maand in de meest bezochte backpackers plaatsen van Cambodja. Waar Bjorn het logischer leek om eerst Thailand in te stromen en vanuit daar naar noord Laos te gaan, er moest namelijk niet veel te doen zijn in het zuiden van Laos, daar vond ik het toch moeilijk om die rode lijn die ik voor jullie op papier had gezet los te laten. We hebben al bijna niks gepland en de enige rode draad die jullie en ik hebben dan ook nog eens door te knippen vond ik moeilijk. De tweede reden om Bjorn over te halen om toch mee te gaan naar zuid Laos had te maken met dat wij beide wel wat rust konden gebruiken. Thailand zie ik niet als een plek waar je tot rust kan komen en Don Det zou dit wel moeten zijn.

F*** you chaufeur en frankrijk
De beslissing was dus gemaakt maar we waren er nog niet. We moesten namelijk nog eerst de minibus nemen die ons naar de grens met Laos zou brengen. Om 6:30 stonden we gepakt en gezakt klaar voor het hotel. Na een half uur wachten pleegde we toch maar een telefoontje of ze ons niet waren vergeten. Nee nee! Tuurlijk niet! Over een paar minuten zijn we er. Nou vooruit dan, nog maar even wachten dan. Toen de klok al op kwart voor 8 stond moest belletje twee maar gemaakt worden. Pas toen kregen we de vraag waar het hostel eigenlijk was... Godverdomme hoe krijgen ze dat nou voor elkaar! Maar oké, nu weten ze het in ieder geval dus we zien ze zo. Ja sure, dus niet. Na een boos belletje nummer drie kwamen ze dan eindelijk om 9 uur aankakken, tweeeneenhalfuur later. Was ik daarvoor nou zo vroeg opgestaan? Een schrale troost was nog dat wij de laatste waren die werden opgepikt en de rest al bijna 2,5 uur aan een sightseeing tour door heel Siem Reap bezig was. Het werd ons volgens mij niet in dank afgenomen maar de rit kon beginnen. Of nou is beginnen wel een beetje voorbarig, want we zijn zeker nog tien keer binnen het eerste uur gestopt om locals of pakketjes op te pikken. De chauffeur kon blijkbaar een beetje bijklussen.

Erg prettig was de rit allemaal niet maar op de helft van de trip mochten ook de westerlingen er even uit om te lunchen. Een half uur kregen we, een half uur, dat is dertig minuten van zestig seconden voor de duidelijkheid. Deze periode wilde ik ten volste benutten maar dan niet in het restaurant die onze chauf had uitgekozen. Ik besloot aan de andere kant van de straat maar iets te happen te halen. De rest kon mij alleen niet zien door een geparkeerde vrachtwagen. Na vijftien minuten kreeg ik dan eindelijk mijn heerlijke bakje instant noodles. Op het moment dat ik de chopsticks met de eerste hap naar mijn mond breng, komt die jojo van een chauffeur ineens achter die vrachtwagen vandaag gereden met iedereen in de bus! Niemand hoefde iets te eten dus ik moest maar snel instappen want anders reden ze aan! Nee nee en nog eens nee meneertje de chauffeur, dertig minuten is 30 keer zestig seconden en niet vijftien. Eikel. Toch had ik geen keus en moest ik mijn dampende beefnoodles laten staan. Ik was pissed off en besloot die Pipo van een chauffeur even een lesje in kloklezen en discussie voeren te leren. Engels sprak hij alleen niet echt waardoor een Fransman zich geroepen voelde om hem te helpen door mee te delen dat ik degene was die fout zat. Ja dat denk, jij chauvignon drinkende kaasboer met je vieze kleren, een hele slechte timing om voor het eerst iets tegen mij te zeggen. Ik viel dan ook behoorlijk tegen hem uit en op het moment dat de fuck you en shut up uit mijn mond kwam sprong Bjorn tussen beide. Doe nou eens rustig want François kan er ook niks aan doen. Toen maar m'n oordoppen ingedaan, muziek op standje maximaal en met een knorrende maag proberen te slapen.

Na een paar uur werden we dan eindelijk afgezet 50 kilometer voor de grens en mochten we weer 2,5 uur wachten op een touringbus die ons richting Don Det zou brengen. Ik besloot toch nog maar eens even naar François te gaan om excuses te maken voor het fuck you momentje. Gelukkig bood hij ook zijn excuses aan want hij kon wel klok kijken en wist dat het bij lange na geen half uur was. Alles was uiteindelijk weer goed en François bleek Christophe te heten.

Na een reis van 8 uur in de bus, 5 uur wachttijd en een kort tripje met de boot kwamen we in de avond aan op ons eerste verblijfadres in Laos. Het was al donker dus ik had werkelijk geen idee waar ik was beland. Aangezien een vriendin van Bjorn een aantal dagen met ons mee reisde, en hij natuurlijk een kamer met haar deelde. Was ik op zoek naar een nieuwe roomie. Misschien zie je hem al aankomen maar ik deelde dus mijn kamer met Christophe.

Don Det
Het strandje waar we s’avonds aankwamen ligt aan het eind van een straat waar bijna alle guesthouses en barren zitten. Na 200 meter ben je de straat uit en kan je over een klein hobbelig zandpad naar de andere kant van het eiland fietsen. Aan deze andere kant hebben de fransen vroeger een oude spoorbrug gebouwd om Don Det met Don Khon te verbinden. Waar Don Det voornamelijk het eiland is waar de meeste toeristen verblijven is een trip naar het grotere Don Khon de grootste activiteit. Het eiland heeft meerdere watervallen, waaronder de grootste van zuid oost Azie, zandduinen en je kan een boot pakken om de zeldzame maar spuuglelijke Irrawaddy dolfijnen te zien. Don Det is alleen beter te bereiken vanuit het vaste land en een andere reden waarom Don Det populairder is dan Don Khon is omdat eiland het meest te bieden heeft qua barren, restaurantjes en guesthouses. Verder kan je op Don Det gaan tuben, en dan bedoel ik tuben Don Det style. Je huurt een traktor binnenband en ploft in de Mekong, in twee uur ben je dan eindelijk 500 meter verder en naast een bruiner tintje is er niets gebeurd of veranderd.

We zitten nu weer op een eiland en wederom is het eiland totaal verschillend van de andere eilanden waar ik voorheen heb gezeten. Gilli Trawangan en Koh Rong. De overeenkomst met elkaar is dat het alle drie eilanden zijn en daar blijft het eigenlijk ook wel bij. De sfeer op Don Det is nog rustiger en relaxter dan op Koh Rong en al helemaal dan Gilli T. De tijd vervaagt weer en in plaats van het strand besteed je de dag met relaxen in een hangmat in een van de kleine barretjes die op palen in het water staan. Heb je honger of dorst dan wordt de kaart gebracht of je loopt een aantal meter naar een overheerlijke bbq waar ze een stuk van een gegrild varken afsnijden. Na het verorberen van dit varken, kip wordt er natuurlijk ook gegrild, is het vaste prik om naar een van de twee barretjes te gaan. Een club zal het nooit worden maar daar is ook niemand naar op zoek. Je drinkt een biertje, speelt een potje pool en mensen nemen een happy shake of cake om de avond te voltooien.

Na 23 uur gaat de muziek uit want er geld een avondklok voor restaurantjes en barren, niet alleen in Don Det want de regel geldt voor bijna heel Laos. Maar de avond is nog vroeg en ik was bij aankomst op het eiland al meteen een veteraan tegen gekomen. Hubbertus of Ubbi zoals hij liever aangesproken werd zat inmiddels als bijna twee weken op het eiland dus hij wist wat er ging gebeuren en waar je moest wezen. Op zijn initiatief zijn we direct na 23 uur hout gaan sprokkelen om op het vijftig meter brede strandje een klein kampvuurtje te maken. Locals hebben er geen problemen mee en wanneer zij klaar zijn met het opruimen van het restaurant komen ze er geregeld bij zitten en nemen zij het vuurtje stoken graag van je over. Die locals vinden een klein half smeulend kampvuurtje maar niks trouwens. Groter is beter dus al het hout wat ze in hun handen krijgen gaat op het vuur.

Don Det was relaxen dus, een beetje bijkomen van de drukke dagen in Siem reap maar vooral genieten en de Mekong aan je voorbij zien trekken.

Pakse
Na zes dagen Don Det was het helaas weer tijd om te gaan. Ik had er wel veel langer kunnen blijven maar een keerpunt blijkt toch altijd wel die zesde dag te zijn. Dagen beginnen dan nameljk in elkaar over te lopen en je kan niet meer plaatsen wat je wanneer hebt gedaan, als je al iets hebt gedaan.

Het was een korte trip in de ochtend van Don Det naar Pakse. Het is een rustig plaatsje waar niet veel te doen is, zeker niet in de stad zelf. We zijn er dus maar twee nachten gebleven en hadden met een dagtrip op de scooters alles al snel gezien. Die scootertrip bracht ons naar het Bolaven plateau, een verhoging in het zuiden waar veel toeristen een dagtripje naar maken voor het landschap en de watervallen. Bjorn en ik geven al lang niet meer zoveel om de watervallen an zich maar een scooter trip daar zeggen wij nooit nee tegen.

Savannahket
Na twee dagen in Pakse te verblijven dachten we in Savannahket een grotere plaats gevonden te hebben. Onze lonely planet klonk niet heel veelbelovend maar er moest genoeg te doen zijn om een paar dagen te vullen. Uiteindelijk was dit de minste plaats van alle steden in Laos, en misschien wel van heel Zuid Oost Azie. Het stadje waren we al drie keer rondgefietst in de eerste paar uur en her en der stopten we om even rond te kijken. Op een aantal kleine tempels, een katholieke kerk en het dinosaurus museum na was er werkelijk waar niks te doen. De stad zelf heeft ook niet een sfeer of charme waar je van onder de indruk bent. Savannahket zie ik dan ook voornamlijk als een doorreis stad voor locals of Thai. Aan de andere kant van de Mekong zie je namelijk Thailand liggen hetgeen overbrugt wordt door friendship brigde nummertje zoveel.

De topattractie, het Dinosaurus museum, was vergeleken met andere dinosaurus of prehistorische musea helemaal niks. Ik als fervent Discovery Channel kijker raakte dan ook niet echt onder de indruk van de twee kamertjes waar een paar botten, tanden en fossielen lagen. Toch hebben we er echt van genoten, voornamelijk door een van de werknemers. Hij gaf ons een rondleiding en al snel bleek dat hij deze museumstukken zelf heeft opgegraven. Hij wees ons meerdere malen op foto‘s waar hij als jong broekie met een kwast en spatel resten uit de grond haalt. Hij wist veel te vertellen over de opgravingen, wat alles was en waar en wanneer hij deze dingen had gevonden. Het interessante was dus eigenlijk niet het museum zelf maar deze vriendelijke man. We voelde ons tegen het einde van ons bezoek zo vertrouwd dat we hem wel om een gunst konden vragen. Of we even een groot bot mochten vashouden. Waar je in Nederland al snel een museum verbod krijgt als je zoiets oppert was onze nieuwe vriend helemaal in zijn nopjes en al snel ging er een la open waar een gigantisch scheenbeen en enkelbot in lag.

Splitten
Die ochtend daarna was het dan zover, Bjorn vertrok naar de hoofdstad Vientiane want hij had het wel gehad met de kleine plaatsen. Ik wilde graag nog een dag langer blijven om te niksen en achter een computer te kruipen. Los daarvan was ik er ook wel even aan toe om te splitten. We waren immers al vijf maanden een stelletje, een gelukkig stelletje dat zeker maar toch kreeg ik het gevoel dat even als single reizen een goede beslissing was. Het kwam dan ook niet als een verassing want ik had het in Nederland al meerdere malen aangekondigd dat deze optie mogelijk was. Daar lag ik dan, moederziel alleen in mijn bed. Geen vrienden of bekenden om samen mee te ontbijten of een sigaretje mee te roken. Een raar gevoel moet ik toegeven maar dat gevoel intrigeerde mij. Ik was dan ook benieuwd welke kant het zou opslaan. Ik was namelijk niet in een erg toeristisch stadje en de volgende bestemming zou dat ook niet zijn. Zou ik mij dus erg alleen en verveeld gaan voelen of kan ik er toch wel goed tegen, het alleen zijn.

Ik besloot die dag toch maar naar de volgende plaats te gaan want Savannahket herinnerde mij teveel aan Bjorn. Nee grapje, ik dacht ik kan maar beter doorgaan want in de volgende plek kan ik net zo goed achter een computer kruipen.

Thakhek
Mijn reis van A naar B zou drie uurtjes duren. Precies wat ik wilde, lang in de bus zitten vind ik maar niks want dan val ik toch maar in slaap. Daarbij zijn de bussen in Laos nou niet echt zo comfortabel dat je er uren in wil zitten. Aangekomen bij de bushalte zag mijn bussie er verbazingwekkend goed uit, het kon een toeringbus genoemd worden tenminste. Snel een goed plekje uitiezen, oortjes in en gaan met die banaan. We waren de stad nog niet uit of ik schrok me kapot. BOEMM... Een van de banden, waar ik met mijn kont recht boven zat, klapte kapot hetgeen iedereen in de bus een hartverzakking en recht overeind staande nekharen gaf.

Na een uurtje vertraging kwamen we vier uur later dan toch in de volgende plek aan, Thakhek. Wederom een stadje ter groote van Pakse en Savannahket maar er is beduidend meer te doen. Langs de boulevard zijn eindelijk wat restaurantjes en marktkraampjes te vinden, op het centrale plein staat een groot luchtkussen voor de kinders en al vanaf 100 meter afstand vliegen de tientalle overheerlijke geuren van de foodstalls je neus in. En wat zie ik daar nou, mede toeristen! Wat gezellig.

Ook in de omgeving van Thakhek is veel te doen. Mijn oorspronkelijke gedachte was om een loop van vier dagen te doen van een paar honderd kilometer. Ik wilde dan wel eerst iemand vinden om deze loop mee te doen want alleen op een oude scooter het binnenland in trekken trok mij niet zo. Nou ben ik nooit echt actief gaan zoeken naar mede 'loopers' want al snel liep ik tegen een vrouw uit Israel aan die al haar plannen al had gemaakt. Een loop maken zou niet nodig zijn zei ze want de belangrijkste plaatsen kon je makkelijk met een tuk tuk in een dagje zien. Ik had het geluk dat Goldie deze trip voor de volgende dag had gepland dus, als ik deelde in de kosten, mocht ik zo meegaan. Perfecte middenweg want ik wilde ook niet dagen in Thakhek te blijven om een mede biker te vinden.

Die ochtend daarop was het dan zo ver. Goldie had die dag daarvoor nog
gezegd dat er twee vrouwen uit Nederland ook mee zouden gaan dus dat klonk veelbelovend, ik met mijn harem een hele dag door de omgeving van Thakhek rijden. Die twee Nederlandse dames bleken uiteindelijk twee ouwe wijven uit Fryslân te zijn. Ik kon de grap er wel van inzien en het was een heerlijke dag met mooie mensen. De omgeving is zo indrukwekkend, de bergen van kalksteen gaan recht de lucht in, hebben de meest uiteenlopende vormen en lijken door iets of iemand gewoon lukraak in het doorgans vlakke landschap te zijn neergezet. Je waant je even in een andere wereld. De tuk tuk driver heeft ons die dag naar vier grotten en een rivier om te zwemmen gebracht. De grotten verbleken bij die van Phong Nha in Vietnam maar dat maakte niets uit. Het gebied rondom Thakhek was namelijk prachtig.

Techhno in de bus
Diezelfde dag pakte ik al weer de bus, dit maal naar Vientiane. Niet omdat ik Bjorn mistte maar Thakhek had niks meer te bieden en ik had die dag daarvoor al een computer gevonden. Verder kreeg ik een paar uur daarvoor te horen dat vrienden vanuit Don Det rechtstreeks naar Vientiane gingen. Ik besloot dus meteen de 8 uur durende bus te pakken richting Vientiane.

Deze busrit was werkelijk waar geweldig, de beste busrit uit mijn leven! Niet omdat de stoelen zo comfortabel waren of het een goede bus was maar omdat het weer eens typisch Laos was. De bus kwam leeg aanrijden bij het busstation, of nou leeg... Er zaten geen mensen in maar wel een heel rijstveld. De gehele vloer van het gangpad tot onder te stoelen tot aan je beenruimte lag vol met zakken rijst van 50 kilo. Na een rondvraag bleek de bus meer dan 3500 kilo rijst mee te zeulen en die mensen die moesten daar maar op gaan liggen. Toch ligt rijst een stuk beter dan de meeste bedden dus het begin was goed.

Wat nog meer genieten was waren de drie werknemers van de maatschappij. Engels spraken ze bijna niet maar communiceren met gebaren en ze maar gewoon lukraak napraten geeft je al snel het gevoel alsof je een caberatier bent. Ik was de enige westerse in de bus dus trok sowiezo al veel bekijks. Na een paar uur keurig op mijn plek te zitten besloot ik maar voorin de bus te gaan staan om te buurten, te roken en met mijn halve lichaam een beetje uit de bus te hangen want de deur stond altijd open. Ook als de bus met 80 kilometer per uur over de hobbelige weg knalde. Een andere reden om voorin de bus te gaan staan was de muziek keuze van de chauffeur. Ik had al meer dan vijf uur keurig naar zijn Laos talige muziek geuisterd en het was genoeg geweest. Na een paar keer samen gelachen te hebben stelde ik de vraag of ik misschien mijn eigen muziek mocht laten horen. Geen probleem! Waar iedereen in de bus eerst nog raar opkeek toen ze mijn tekstloze techno muziek uit de speakers hoorde knallen gingen deze verbazing al snel over in lachende gezichten en mee knikkende hoofden op de beat van de muziek.

Na uren van rijden in het donker arriveerde we tegen 1 uur eindelijk in Vientiane. De buschauffeur was inmiddels een vriend geworden en nodigde mij uit voor een biertje bij hem thuis. Ik kon ook wel op zijn bank slapen om die dag daarna rustig een hotel te zoeken. Ik had het zo graag gedaan maar ik had niet voor niets de bus gepakt want mijn kamer was al geboekt door de vrienden uit Don Det. Een foto later en na het uitwisselen van facebook gegevens ging de chauffeur naar huis en ik naar mijn hotel.

Omgang met locals
Ik geniet van alle vriendschappen die je sluit. En misschien is in dit geval kleiner inderdaad fijner dan groot. Want juist de vriendschappen van een paar minuten of uren met de locals zijn memorabel. Het brengt je dichter bij een land. Als ik denk aan een land dan is zijn bevolking daar onlosmakelijk aan bevonden. Ja duhh, logisch toch. Inderdaad maar de gevolgen van hoe de locals zijn en hoe jij daar mee omgaat zijn gigantisch voor de beleving van het land. Kijk maar naar Cambodja, daar zijn ze in veel plaatsen zo gewend aan het toerisme dat ze zich ook anders zijn gaan gedragen. Deze verandering is niet echt positief te noemen en blijft je snel bij.

Toch is het gedrag van die paar mensen niet representatief voor een heel land. Hoewel mensen altijd de vervelende neiging hebben om negatieve dingen te onthouden en als eerste te vertellen, daar betrap ik mijzelf ook op, doe ik zeker moeite om dit niet die positieve ervaringen te laten overschaduwen. Zo denk ik aan de mensen in Cambodja nog steeds meteen terug aan die man die zijn armen is kwijtgeraakt door mijnen, en aan die gasten die gingen vissen om in de avond iets te eten te hebben.

Ook in Laos heb ik weer genoeg vrienden voor het (l)even gemaakt. Denk alleen al aan die buschauffer die mij naar Vientiane heeft gebacht. Ook de werknemer van het museum in Savannahket zal mij altijd bij blijven. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat je je altijd moet open stellen voor de mensen. Dat doen zij zelf vaak ook. Als je dan toch in een land bent, al is het maar voor een paar weken, moet je juist ook die kleinere plaatsen waar maar weinig mensen heen gaan bezoeken. Niet zozeer omdat je de lokale economie daarmee stimuleert en je geld niet allemaal verbrast in die ene grote plaats. Maar vooral omdat deze plaatsen je vaak beter laten zien hoe een land en haar mensen zijn. Ze zijn nog niet gewend aan toeristen en nemen je dus niet voor lief. Ze lachen naar je en verwelkomen je met open handen, als je hier tenminste mee om kan gaan.

Vientiane
Oke we zijn dus midden in de nacht aangekomen in Vientiane, de hoofdstad van Laos. De stad is vergelijkbaar in grootte met Eindhoven. Wederom zijn de Franse invloeden niet weg te denken maar dit heeft zeker een positief effect op de stad. Er zijn talloze indrukwekkende herenhuizen, een arc de triomphe en zelfs overheidsgebouwen en het paleis lijken zo uit Parijs te zijn overgevlogen.

In die dagen Vientiane heb ik vooral ervaren dat rustig leven en genieten ook mogelijk is in een grote stad en je daarvoor ook niet naar een eiland a la Don Det moet gaan. Hoewel ik midden in het toeristen district zat blijft de stad kalm en relaxt aanvoelen. Een wandeling langs de oever van de Mekong, markets afstruinen of het Vientiane's Performance Arts Festival bezoeken behoorde tot de activitiviteiten deze dagen.

Na een paar dagen vertoeft te hebben in Vientiane was het weer tijd om door te gaan. Ik merkte namelijk dat mijn visum niet heel erg veel dagen meer over had dus wilde ik in de volgende plaats lang genoeg blijven en ook nog genoeg tijd over houden om in Luang Prabang weer achter een computer te kruipen dan mocht ik wel gaan opschieten.

Vang Vieng
Daar zijn we dan! Vang Vieng, het enige dorp in Laos waar volop gezopen en gefeest kan worden aan de rivier de Nam Kong. De plaats heeft een gigantisch aanbod aan activiteiten maar is voornamelijk bekend onder de jongere generatie door het tuben. Het tuben in Vang Vieng, voor diegene die het niet weet, is legendarisch. Vroeger zakte elke dag hongerden mensen in een traktorband de river af om bij een van de tientalle barren zich klem te zuipen en vervolgens met een touw weer terug het water in te slingeren. Helaas hebben veel toeristen zich hier de dood ingeslingerd. Naar wat ik mij heb laten vertellen zijn er in het laatste jaar voor de verandering 84 toeristen gestorven. Door verdrinking, alcohol vergiftiging of dus door het landen op een steen wanneer zij de rivier in slingerde. De verandering die daarop volgde was het drastich inperken van het aantal barren. In plaats van de tientalle barren zijn er nu nog acht barren over die om en om open zijn.

Al direct bij aankomst in Vang Vieng ben ik met een nieuwe vriendin direct maar een van de activiteiten naast het tuben gaan ondernemen. Ik wist namelijk dat mijn Vang Vieng katers niet lang op zich zouden laten wachten dus nu ik nog nuchter en volop leven was moest ik daar maar van profiteren. We hebben dus direct mountainbikes gehuurd om door het landschap te fietsen, een grotje te bezoeken en een berg te beklimmen. Die grot was aan absolute ukkepuk vergeleken met de grotten in Vietnam en Thakhek. Het ging dus voornamelijk om het beklimmen van de berg. Het bleek uiteindelijk allerminst een rustige wandeling naar de top want een pad was er niet dus je ging steil omhoog over stenen die waren gerangschikt door een steenlawine. Levensgevaarlijk maar het uitzicht was prachtig. Je keek uit over de vallei met in het midden het pittoreske Vang Vieng waar de Nam Kong om heen kronkelde en het alles werd belicht door zonnestralen van de ondergaande zon die precies de vallei binnen vielen.

Ik heb ook in Vang Vieng een keer iets geschreven over mijn activiteiten daar, het is dan ook snel duidelijk waar ik voor kwam als je dit ziet.

Dag een mountainbiken, sunset en stappen
Dag twee tuben en stappen
Dag drie blue lagoon en stappen
Dag vier chillen en relaxen aan de rivier en stappen
Dag vijf tuben en stappen
Dag zes uitslapen en bus om twee uur.

Natuurlijk kan ik helemaal de diepte ingaan over hoe het tuben was en welke gekke dingen er op de stapavonden zijn gebeurd. Toch laat ik het graag aan jullie verbeelding over wat het met je doet als je alleen halve liters bier kan kopen voor een spotprijs en je tussen 21 en 22:30 gratis drank kan krijgen in de twee barren in Vang Vieng. En gratis is dan ook echt gratis. De bar word continu vol geladen met glazen whiskey cola of vodka sprite. Hmmmm.

Na zes dagen van zuipen, zuipen, sandwiches eten en nog meer gezuip kon ik het niet meer aan. Ik had toch nog graag wat langer gebleven maar ik had geen tijd meer. Ik had nog zes dagen op mijn visum en ik wilde per se vier dagen in Luang Prabang zitten om te werken voor het blog en de toekomst.

In het activiteiten overzicht hierboven staat dat ik de bus van twee uur heb gepakt, dat klopt ook maar het was niet mijn bedoeling om de bus te nemen. Ik had namelijk aan iedereen verkondigd dat ik zou gaan liften naar Luang Prabang. De enige snelweg loopt dan ook vanuit Pakse naar Luang Prabang dus alle auto's die de goede richting op gaan brengen je toch wel dchterbij. Waarom ik dit helaas dan toch niet heb gedaan kwam dus door die gratis whiskey en vodka. De wekker ging die ochtend namelijk om 8 uur en daar had Mark echt geen behoefte aan. De keus was dus snel gemaakt om door te snoozen en om vijf minuten voor uitchecktijd op te staan.

Luang Prabang
Bij aankomst in Luang Prabang bleek dat de minibus chauffeur iets te over ijverig was. Er bleef namelijk een iemand zitten in de bus maar de chauffeur laadde haar tas ook uit de bus. Ik stond met mijn rug naar de bus toe en had dus niets in de gaten. Tijdens het wegrijden van de bus draaide ik om en zat ik twee tassen staan. Die van mij en die van haar... Ja, wat moet ik hier nou mee? Na een paar minuten wachten besloot ik de tas maar mee te nemen en af te geven in mijn guesthouse opdat zij de eigenaar misschien konden vinden. De vrouw achter de receptie vond het toch allemaal maar raar dat ik die tas aan hun wilde geven dus ik vroeg maar om uit te leggen waar het politie bureau was. Ik dacht nog, mn eerste keer in aanraking met de politie en dan ga ik er zelf heen, spannend hoor. Zo ver kwam het echter niet want het was al laat en ik ging naar bed. Lig ik eindelijk in bed, word er op de deur gebonst. Ja, hallo? Yes, police, open the door. Ik was die tas helemaal vergeten dus ik schrok me echt kapot. Met trillende handen en mijn hart in mn keel deed ik de deur open om te vragen wat er aan de hand was. Al snel bleek dat ze dus gewoon voor die tas kwamen en had de receptioniste de politie gebeld.

Naast deze goede daad is er eigenlijk weinig spraakmakends gebeurd. Ik kwam ook niet naar Luang Prabang om spraakmakende dingen mee te maken. Mijn focus ging voornamelijk uit naar het schrijven van mijn blog, ordenen van de foto's en vooral het zoeken naar een studie. Ik weet namelijk dat ik graag op 1 September weer begin met een master. Voorzichtige ideeen heb ik al wel maar het kan toch geen kwaad om er even een paar dagen voor te gaan zitten. Mijn dagelijkse routine besloeg opstaan, ontbijten, internetcafe, lunchen, weer terug naar het internet cafe, avond eten en in het guesthouse relaxen of weer terug naar het cafe. Zeer spannend allemaal maar het heeft geholpen.

Slowboat
Na die paar dagen van ‘werk‘ was Bjorn inmiddels ook weer aangekomen in Luang Prabang dus konden we gaan plannen hoe we naar Thailand wilden reizen. De bus is een logische optie maar toch kiest het gros van de toeristen ervoor om met de slowboat de Mekong op te varen. De bootreis duurt twee dagen en op een slakke gangetje zie je het landschap aan je voorbij trekken. Op een sporadische stroomversnelling en een paar keer rotsen of takken geraakt te hebben na een zeer rustige trip. Bovenal en stuk comfortabeler dan met de bus over de gatenkaaswegen te gaan.
De eerste dag bracht ons naar de plaats Pakbeng. Het is echt een tussenstop want iedere avond komen de boten vanaf Luang Prabang en Thailand hier aan om te overnachten. Meer dan net genoeg restaurantjes en hotelletjes om iedere toerist te geven wat hij of zij nodig heeft is er ook niet. Op dag twee vertrokken we vroeg richting de grensovergang. Na zes uur varen was het dan eindelijk zo ver en waren we in Houxay en mochten we de tuk tuk instappen die ons naar de grensovergang bracht.

Toen we daar aankwamen schrokken we in eerste instantie behoorlijk. Honderde mensen stonden er de duwen en te trekken om als eerste bij de bali aan te komen. Hier hoefde wij toch niet bij aan te sluiten toch? Waar iedereen van onze tuk tuk zeer gehoorzaam in de rij ging staan besloten wij even door te lopen. We hadden immers ons visum al dus een stempel was het enige wat ons tegen hield om de grens over te gaan. Een paar meter van deze mensenmassa zat gelukkig een douanier rustig een spelletje te spelen op zijn mobiel, we vroegen de beste man vriendelijk om hier en daar even een stempel te krijgen en we waren binnen. Zonder te wachten en te duwen en tekken.

Wij zien elkaar wel weer Laos
Laos heeft mij in alle opzichten positief gestemt. Ik weet nog steeds niet helemaal waarom ik nou zo genoten heb van dit land. Per saldo is er misschien minder te doen dan in Cambodja of Indonesie, de plaatsen zijn vaak maar klein en echt super super goedkoop is het er niet. Toch zal ik altijd aan Laos terug denken als een van de beste landen so far. Misschien was Don Det precies wat ik nodig had na het drukke Cambodja, hetzelfde geldt voor Vang Vieng na twee weken rustig aan doen. Misschien bracht het splitten mij een nieuwe ervaring die positief is bevallen of waren het toch weer die mensen en de cultuur die het zo geweldig maakte. Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik tot ziens zeg tegen Laos want ik weet zeker dat ik jou nog een keer zal bezoeken.

Ik ben er weer klaar mee
Poeh poeh, dat was het weer. M'n vingers doen weer pijn en mn kont is nog platter dan die al was. In drie dagen tijd heb ik meer dan 16 uur achter de computer gezeten om voornamelijk de blog berichten van Cambodja en Laos te tikken. De mensen van het internet cafe zijn mijn vrienden geworden en ze hebben net voor mij de Pizza hut gebeld om een paar pizza's voor ons te laten bezorgen. Toch vind ik het meer dan waard om mij even af te zonderen van het sociale backpackers leven en uren naar dit scherm te staren. Met het schrijven van dit blog vang ik namelijk twee vliegen in een klap. Jullie weten hoe het met mij gaat en voor mij is het schrijven een grote rollercoaster aan herinneringen, ervaringen en gevoelens.

Ik ben alleen nog niet klaar hier. De blogs zijn dan wel geschreven want zelfs de afgelopen twee weken Thailand staan al op papier, maar ik ga ook weer door met de echte reden waarom ik hier zit. Het zoeken naar een studie. Bjorn zit al in Bangkok op mij te wachten maar ik blijf nog even in Chiang Mai om het goede werk waar ik in Luang Prabang mee begonnen ben weer voort te zetten.

In ieder geval bedankt voor het lezen van weer een nieuw bericht en ik hoor graag wat je er van vond!

ขอบคุณครับ.

khob khun klub

Dankjewel

Mark